Γεννημένη το 1933, μεγάλωσε σε μια εργατική γειτονιά στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Αγωνίστηκε ακούραστα για την ισότητα των φύλων στο πλαίσιο του νόμου. Πολέμησε τον σεξισμό στη ζωή και την καριέρα της. Συνδύασε τη μητρότητα και τη φροντίδα του καρκινοπαθούς συζύγου της ενόσω φοιτούσε στη Νομική του Χάρβαρντ.

Ως δικαστής του Ανώτατου Δικαστηρίου, αποτέλεσε πρότυπο για το τι είναι ικανό να επιτύχει κάθε νεαρό κορίτσι (και κάθε ενήλικη γυναίκα). Στα 87 χρόνια της ζωής της άφησε ανεξίτηλο σημάδι στη νομική επιστήμη, στον φεμινισμό, αλλά και στην ποπ κουλτούρα.

Στη στήλη Portrait του No Man’s Land αυτή τη φορά ο λόγος ανήκει στη δικαστή Ruth Bader Ginsburg.

Η συνέχεια του άρθρου στο site της αθηΝΕΑς.

Το Istorima είναι ένα μεγάλο εγχείρημα συλλογής προφορικών ιστοριών από ολόκληρη την Ελλάδα. Μέχρι σήμερα έχει συλλέξει 20.000 αφηγήσεις, οι οποίες είναι συγκεντρωμένες με τη μορφή podcast στο ομότιτλο site.

Δημιουργήθηκε από τη δημοσιογράφο Σοφία Παπαϊωάννου και την ιστορικό Katherine Fleming. Με ποιο στόχο; Την περιπλάνηση στις ψυχές των ανθρώπων, νομίζω. Και γιατί άλλο; Για το ότι το «ασήμαντο» είναι πολύ σημαντικό.

Η συνέντευξη της Σοφίας Παπαϊωάννου στο site της αθηΝΕΑς.

Στην ιστορία της σεξουαλικής ανατομίας, η κλειτορίδα έχει επανειλημμένως αγνοηθεί, υποτιμηθεί και παρεξηγηθεί. Όταν ένας Γάλλος γιατρός εξέτασε αυτό το όργανο για πρώτη φορά το 1545, το ονόμασε membre honteux, που μεταφράζεται ως «το ντροπιαστικό μέλος», και δήλωσε ότι ο μοναδικός του σκοπός ήταν η ούρηση.

Αυτή η ημιμάθεια σχετικά με την ανατομία και λειτουργία της κλειτορίδας, παρόλο που έχει βελτιωθεί σημαντικά από τον 16ο αιώνα, παραμένει στις μέρες μας. Και παραμένει όχι επειδή δεν υπάρχουν τα κατάλληλα επιστημονικά μέσα ή οι πόροι για την περαιτέρω διερεύνησή της ως οργάνου, αλλά επειδή επικρατεί γενική αμηχανία ως προς τη γυναικεία σεξουαλική απόλαυση, αλλά και δυσπιστία για το αν θα έπρεπε να προκαλεί το ιατρικό ενδιαφέρον.

Η συνέχεια του άρθρου στο site της αθηΝΕΑς.

Η «Συντεχνία του Γέλιου» ανέβασε φέτος το έργο του Volker Ludwig «Είμαστε Πάτσι». Μια παράσταση που, όπως λέει το ίδιο το παρεάκι, «κάνει φύλλο και φτερό τα φύλα».

Πρόκειται για την ιστορία μιας εργαζόμενης μητέρας δύο παιδιών που αγωνίζεται γενναία μέσα από τις δυσκολίες της καθημερινότητας. Τα δυο παιδιά, η Τζίνα και ο Μάρκος, είναι ζωηρά, ανοιχτόμυαλα, ανεξάρτητα. Παρά τις οικονομικές δυσκολίες, στο σπίτι υπάρχει ένας φιλικός, συχνά χαρούμενος τόνος, η αμοιβαία βοήθεια είναι αυτονόητη, τα παιδιά γίνονται αποδεκτά ως συνεταιράκια, και είναι –κορίτσια και αγόρια– εξίσου υπεύθυνα για το νοικοκυριό.

Η συνέντευξη του σκηνοθέτη και ηθοποιού Βασίλη Κουκαλάνι και της θεατροπαιδαγωγού Δέσποινας Μιτσιάλη στο site της αθηΝΕΑς.

Έφτασε από τη Σιέρα Λεόνε στην Ελλάδα «κυνηγημένη» από τη φτώχεια της πατρίδας της, που για χρόνια μαστιζόταν από τον εμφύλιο πόλεμο. Χωρίς να ξέρει ελληνικά. Χωρίς να ξέρει πότε θα καταφέρει να βγάλει άδεια παραμονής. Πού θα δουλέψει. Πότε θα πάψει να φοβάται. Πώς θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τον ρατσισμό που βίωνε.

Η Αφρικανή προσφύγισσα Lauretta Macauley ζει πια στην Αθήνα νόμιμα. Και πλέον είναι πρόεδρος της «Οργάνωσης Ενωμένων Γυναικών της Αφρικής». Είναι η γυναίκα που μίλησε στο δεύτερο επεισόδιο της σειράς ντοκιμαντέρ «Επικίνδυνες», το οποίο μπορείτε να δείτε πλέον στο Ertflix. Τίτλος του επεισοδίου, το οποίο παρουσίασε η CEO της αθηΝΕΑς Μαριάννα Σκυλακάκη: «Εμπόλεμα Επικίνδυνες».

Η συνέντευξη της Lauretta Macauley στο site της αθηΝΕΑς.

Τα πάντα –θρησκεία, νόμοι, έθιμα, οικονομικές συνθήκες, εργασία και καταμερισμός εργασίας, ιστορία κ.ά.– επηρεάζουν και διαμορφώνουν τη ζωή των γυναικών. Έτσι, τα πάντα γίνονται ζητήματα και των γυναικών. Για τα πάντα υπάρχει μια γυναικεία άποψη και οπτική, μια φεμινιστική ερμηνεία και δράση. Γι’ αυτό, εκτός από ένα κίνημα που συνδέεται με την απελευθέρωση των γυναικών, ο φεμινισμός αφορά και την αναδιοργάνωση όλης της κοινωνίας.

Οι Γυναικείες/Φεμινιστικές Σπουδές/Σπουδές Φύλου διαμορφώθηκαν και αναπτύχθηκαν ακολουθώντας πολύπλοκες και διαφορετικές σε κάθε χώρα διαδρομές.

Η συνέχεια του άρθρου στο site της αθηΝΕΑς.

Μισογυνισμός = από τη λέξη μισογύνης (μισώ + γυνή)

«Από αυτήν», γράφει ο Ησίοδος, «κατάγονται όλες οι γυναίκες και το θηλυκό γένος. Από αυτήν προήλθε το καταστροφικό γένος των γυναικών».

Την έλεγαν Πανδώρα.

Την έλεγαν Εύα στον Κήπο της Εδέμ. Την έλεγαν Κακιά Βασίλισσα και Μάγισσα στα παραμύθια όταν μπορούσε να ορίζει τη μοίρα της. Την έλεγαν Χιονάτη, Σταχτοπούτα, Ωραία Κοιμωμένη όταν φρόντιζε και δεν αμφισβητούσε, όταν υπέμενε, όταν περίμενε, όταν δεν αντιστεκόταν και δεν προκαλούσε.

Την έλεγαν Υπατία στην αρχαία Αλεξάνδρεια και ήταν σοφή, η μοναδική στην ιστορία των επιστημών για δεκαπέντε ολόκληρους αιώνες, εκείνη που τόλμησε να διδάξει δημόσια πριν ο όχλος της κόψει το δέρμα με κοφτερά κοχύλια, προτού διαμελίσει και κάψει το σώμα της.

Τις έλεγαν Temperance Lloyd, Mary Trembles, Susannah Edwards και άφησαν την τελευταία τους πνοή στην αγχόνη του Bideford επειδή αόρατα σημάδια και αόριστες φήμες για αφύσικες δυνάμεις που κατείχαν έκαναν ψιθυριστά τον γύρο της πόλης.

Την έλεγαν Fawza Falih και ζούσε στις μέρες μας, ανάμεσά μας, πριν καταδικαστεί σε θάνατο για τα μαγικά της ξόρκια.

Γυναίκες επώνυμες και ανώνυμες, δυνατές και αδύναμες, που κρίθηκαν ένοχες για την παραβίαση μιας προαιώνιας τάξης. Γυναίκες που παραδειγματίστηκαν για μια τους λέξη, μια επιθυμία, για ένα λοξοκοίταγμα στις προκατασκευασμένες νόρμες και προσδοκίες, επειδή δυνητικά μπορούσαν να γίνουν επικίνδυνες. Γυναίκες που επιβίωσαν επειδή υπήρξαν «καλές», υπάκουες και αδρανείς.

Γυναίκες βρομοθήλυκα, πόρνες, χαζογκόμενες, στρίγκλες, αντρογύναικες, στερημένες, γυναίκες-στόχοι ενός βαθιά εσωτερικευμένου μίσους, κακοποιητικού, που χωρίζει τις «καλές» από τις «κακές» και τιμωρεί τις δεύτερες.

Ενός μισογυνισμού θεατού και αθέατου, χρήσιμου για την επιβολή κανόνων και προσδοκιών, απαραίτητου όχι για να δίνει άλλοθι την πατριαρχία, αλλά για να αστυνομεύει και να τιμωρεί όσες και όσους παρεκκλίνουν από αυτή.

Το «Γλωσσάρι της Έμφυλης Ισότητας» στο site της αθηΝΕΑς εμπλουτίζεται κάθε μήνα με μια λέξη.

«Περπατάει ξυπόλυτη όποτε γουστάρει, φοράει τζιν Levi’s στο μάθημα για να αισθάνεται πιο άνετα και κουβαλάει παντού το autoharp της [σ.σ. φορητό έγχορδο μουσικό όργανο που θυμίζει το κανονάκι] σε περίπτωση που θελήσει να τραγουδήσει. Το όνομά της είναι Janis Joplin».

Με αυτή την περιγραφή και υπό τον τίτλο «Τολμά να είναι διαφορετική», η εφημερίδα The Daily Texan τoυ Πανεπιστημίου του Όστιν (ΤΧ) δημοσίευσε το 1962 ένα προφίλ της 19χρονης –τότε– φοιτήτριας του ιδρύματος.

Η συνέχεια του άρθρου στο site της αθηΝΕΑς.